Een volle kantine, twintig armpjes die tegelijkertijd willen aaien, twee brugklassers die langs rennen over de gang, een leerling met een pet: Monty draait er zijn pootje niet voor om. Hij weet precíes wat er van hem verwacht wordt. Anderhalf jaar oud en nu al een volleerd schoolhondje!
En zelfs zo’n dapper en ervaren hondje kan het wel eens moeilijk hebben. Vrolijk trappen we ’s ochtends een balletje in de personeelskamer. Als meneer B binnenkomt doet Monty enthousiast zijn kunstjes: volg – lig – volg – zit… Alles voor een paar armzalige koekjes. Mevrouw G draait fanatiek aan de knop van de koekjesmachine en Monty zit er al weer klaar voor. Braaf kijken, een pootje geven. Gesneden koek voor hem.
Geen vuiltje aan de lucht zou je denken. Tot we onze bruine haarbal ineens met de staart tussen zijn pootjes uit de personeelskamer zien wegsneaken. Met een angstige blik kijkt hij de ruimte in. Als we zijn blik volgen zien we de oorzaak van zijn angst. De horror! Er zoemt een enorme dikke bromvlieg door de kamer. Monty wil er niets mee te maken hebben. Uiteindelijk kruipt Monty tussen de benen van meneer de M onder de tafel. Een veilig plekje daar. Monty verroert zich verder niet meer. Zélfs niet bij binnenkomst van zijn grote vriend meneer W.
Het eerstvolgende uur zien we een nerveus hondje. Duidelijk van zijn stuk gebracht door die enge indringer in zijn domein. Een dutje en wat exclusieve aandacht brengen hem weer terug op aarde. Vrolijk trippelt Monty even later weer met mevrouw B mee naar de mediatheek. En maar net op tijd: er staan weer leerlingen in de rij die willen aaien en knuffelen of een wandeling maken. Hup hup, aan de slag!
Monty 