Zo gek! Vandaag was alles anders, was echt álles nieuw. Vandaag was namelijk de eerste werkdag op de nieuwe school. En dat was niet alleen nieuw voor Monty. Nee, de leerlingen van de nieuwe school moesten ook even wennen…
Het zoemde al snel door de school: Er is een hond, er is een hond! Gelukkig maar voor Monty dat hij een rustig plekje in het gebouw heeft. Want op één dag met alle leerlingen kennismaken zou wat teveel van het goede zijn.
We begonnen de kennismaking daarom met een wandeling, met twee kanjers uit de derde klas: een dappere leerling die zijn angst voor honden ging overwinnen en een ervaren rot met thuis zelfs een heuse papegaai. Zij wezen Monty de weg naar het park en al lopend vertelden ze honderduit over de school. Hoe gezellig!
Verspreid over de dag wisten ook andere leerlingen onze makker te vinden. Sommige kinderen hadden duidelijk al ervaring met honden en wisten meteen hoe zoiets moet. Andere leerlingen vonden het nog spannend en ontdekten dat de hond precies doet wat je zelf doet. Als je gilt, blaft hij mee. Als je wegrent, rent hij met je mee. Handig om te weten. De truc is dus om juist rustig te blijven staan… En een koekje werkt dan altijd.
We gaan het rustig opbouwen. Zodat zowel Monty als de leerlingen en medewerkers van de Einder goed aan elkaar wennen. Nu eerst even bijkomen van alle nieuwe indrukken. Volgende week weer een dagje!
Nietsvermoedend stormt Monty deze ochtend de trap op richting de personeelskamer. Op zoek naar z’n collega’s en een goede portie brokjes.
Nietsvermoedend, want Monty heeft geen idee dat vandaag zijn allerlaatste werkdag op het Montfort is. Vrolijk doet Monty zijn drill. Hij weet precies wat te doen voor een koekje. Bij mevrouw L een paar rondjes draaien, bij meneer B meelopen en stilstaan, bij meneer W koekjes uit de lucht happen. En soms volstaat een eenvoudige zit en pootje.
Na een kort dutje op het kantoor is daar mevrouw B al weer die hem meeneemt naar de mediatheek. Hup! Aan de slag! Kroelen met de kinderen, even poseren voor de foto met een gekke muts op en tussen deze werkzaamheden door mevrouw B bewaken onder haar bureau. Een heerlijk plekje overigens volgens Monty. Dat gaat hij zeker missen.
Binnenkort start Monty op zijn nieuwe werkplek. Op een andere school en in een andere stad. Dat zal enorm wennen worden. Maar een ding is zeker: Monty blijft Monty. Ook op een andere school. Want Montfortaan ben je voor het leven. En dat is voor Monty niet anders.
Hoewel Monty slechts vier dagen per week fysiek op school is (Monty heeft een aanstelling van 0,8 fte), kunnen we geen dag om zijn aanwezigheid heen.
Het valt niet te missen dat er een hondje op deze school is. Op de plaatsen waar ons harige mormel vaak vertoeft, kunnen we niet om het speelgoed, een tak, een botje of zijn waterbak heen. Monty is er zo toch een beetje bij, ook op zijn vrije dag. Op die dagen druipt de teleurstelling van het gezicht van zijn beste vriend uit de brugklas: zonder Monty is het niet hetzelfde op Montfort.
En als het bruine monster wél op school is, wordt er best wat van hem verwacht. Een clubje leerlingen heeft een deel van de training op zich genomen. En dat verloopt ongelooflijk goed. Monty kan al van alles: zit – lig – poot – spring…. Na het commando focus! gevolgd door verschillende gebaren met een hondenkoekje, zien we Monty razendsnel de opdrachten achter elkaar uitvoeren, als een ingewikkelde dans.
Het doorzettingsvermogen van deze trainers uit de brugklas is prijzenswaardig. Als zij zich op een middag hebben voorgenomen dat Monty moet leren rollen, geven ze niet zomaar op. Gewapend met koekjes en een rotsvast vertrouwen in de kwaliteiten van het beestje, vertellen ze de hond wat hij moet doen. Eerst volgen er gebaren (ronddraaiende koekjes in de lucht) met hierbij de uitroep Monty, rol! Monty zit erbij en kijkt ernaar. Maar de kinderen geven niet op. Kijk! roepen ze, en voor ik het weet liggen er drie leerlingen languit op de grond van mijn kantoortje en laten Monty zien hoe hij moet rollen.
Tussen deze intensieve trainingsdagen door mag Monty steeds een dagje rustig bijkomen. Even geen opdrachten, maar lekker rennen op het strand of snuffelen in het bos. En natuurlijk alle tijd voor een dutje vol dromen over rollende leerlingen.
Een volle kantine, twintig armpjes die tegelijkertijd willen aaien, twee brugklassers die langs rennen over de gang, een leerling met een pet: Monty draait er zijn pootje niet voor om. Hij weet precíes wat er van hem verwacht wordt. Anderhalf jaar oud en nu al een volleerd schoolhondje!
En zelfs zo’n dapper en ervaren hondje kan het wel eens moeilijk hebben. Vrolijk trappen we ’s ochtends een balletje in de personeelskamer. Als meneer B binnenkomt doet Monty enthousiast zijn kunstjes: volg – lig – volg – zit… Alles voor een paar armzalige koekjes. Mevrouw G draait fanatiek aan de knop van de koekjesmachine en Monty zit er al weer klaar voor. Braaf kijken, een pootje geven. Gesneden koek voor hem.
Geen vuiltje aan de lucht zou je denken. Tot we onze bruine haarbal ineens met de staart tussen zijn pootjes uit de personeelskamer zien wegsneaken. Met een angstige blik kijkt hij de ruimte in. Als we zijn blik volgen zien we de oorzaak van zijn angst. De horror! Er zoemt een enorme dikke bromvlieg door de kamer. Monty wil er niets mee te maken hebben. Uiteindelijk kruipt Monty tussen de benen van meneer de M onder de tafel. Een veilig plekje daar. Monty verroert zich verder niet meer. Zélfs niet bij binnenkomst van zijn grote vriend meneer W.
Het eerstvolgende uur zien we een nerveus hondje. Duidelijk van zijn stuk gebracht door die enge indringer in zijn domein. Een dutje en wat exclusieve aandacht brengen hem weer terug op aarde. Vrolijk trippelt Monty even later weer met mevrouw B mee naar de mediatheek. En maar net op tijd: er staan weer leerlingen in de rij die willen aaien en knuffelen of een wandeling maken. Hup hup, aan de slag!
Het zit erop. Schooljaar 2020-2021. En wat een jaar!
Bij aanvang van dit schooljaar hoopten we nog op een relatief “normaal” jaar. Met gewoon alle leerlingen op school, afstand tot de docent en wel of niet met mondkapjes. Maar dat pakte anders uit. Al gauw zagen we oplopende besmettingen, waardoor soms hele klassen uit voorzorg in quarantaine moesten en was er bovengemiddeld veel lesuitval, doordat ook de docenten zich aan de maatregelen moesten houden. Lockdown, weer deels naar school, online lessen, extra examenperiodes, verplichte mondkapjes, weer helemaal naar school…
Je zal maar een schoolhond in opleiding zijn! Wat is dan normaal? Van een mondkapje kijkt Monty niet meer op. En groepen leerlingen te dicht bij elkaar blaft Monty moeiteloos uiteen. Op de gangen kan het ook maar beter rustig zijn, want daar wil Monty zich ook nog wel eens mee bemoeien: niet rennen is de afspraak!
Het is duidelijk dat Monty zich al helemaal thuis voelt in het gebouw. Hij kent de leerlingen en de medewerkers intussen goed. Kwispelend laat hij zich meenemen voor een wandeling met mevr. B of met een groepje leerlingen. Maar als daar ineens een indringer is, een onbekende, zoals de liftmonteur of iemand die de nieuwe kluisjes komt installeren, laat Monty goed van zich horen. Het is niet mogelijk stiekem en ongezien de school in te sluipen… Wat een herrie, maar ook een veilig gevoel!
Laten we hopen dat we snel een punt kunnen zetten achter alle corona ellende. En dat Monty komend schooljaar het échte normaal mag beleven. Monty heeft in ieder geval alvast zijn steentje bijgedragen bij het verwijderen van de afzetlinten. Klaar met alle maatregelen. En nu: vakantie!
Het waren drukke weken. Ook voor Monty. PR-optredens zoals de online open dag, informatieavonden, digitale scholenmarkten en zelfs een live talkshow vanuit ons theaterlokaal, vulden de avonden.
Een heuse talkshow dus. Met een echt draaiboek en een professionele cameraploeg. En als de technici alle voorbereidingen treffen voor de live show die avond, zit Monty er met zijn snoetje bovenop. Wat doet die kabel daar, wat is dat voor apparaat? Niets ontsnapt aan zijn aandacht. Vlak voor aanvang van de show worden we allemaal nog even gepoederd, er gaat een borstel door het haar van Monty. Wanneer dan later het optreden begint, kan Monty eindelijk ontspannen. Als een slappe dweil ligt hij ontspannen aan mijn voeten te snurken. Het was een hele klus. Maar het resultaat is er ook naar!
En dan is daar het heugelijke moment waarop Monty de hele dag wordt gefeliciteerd: zijn eerste verjaardag. Monty krijgt visite (hij wel!), cadeautjes, een lekker bot en héél veel aandacht. Het is een heerlijke dag. En Monty trakteert met kleine gebakjes en lekkere koekjes. Feest!
Intussen treffen we op school de voorbereidingen voor weer een nieuw rooster. Er zijn weer versoepelingen aangekondigd. De afgelopen maanden kwamen de examenleerlingen dagelijks naar school. Nu mogen ook de andere leerlingen weer komen. Maar wel allemaal op 1,5 meter afstand van elkaar. Knap lastig te organiseren…
Gelukkig zijn er nog meer versoepelingen doorgevoerd: de kappers mogen weer open! En dat is maar nét op tijd voor Monty. Boven op zijn koppie zagen we inmiddels een oerwoud van wilde dreadlocks ontstaan. Als we iets langer hadden gewacht, was de schaar niet voldoende meer geweest. Dan had de tondeuse de klus mogen klaren. We nemen afscheid van zijn coupedecorona. Gedurende ruim vijf uur wordt Monty onder handen genomen: geborsteld, gewassen, gedroogd, geknipt, oortjes en nageltjes nagekeken… Ik tref een tip top hondje aan die avond. Het is even wennen, zo zonder zijn lange lokken, maar het blijft Monty. Even lief en nu zelfs nog zachter, nog meer een knuffelhondje!
Temidden van alle corona-ellende wordt het ook “gewoon” winter. Voor Monty valt er weer volop nieuws te ontdekken. En gelukkig valt alle pret precies in het weekend.
Het is nog maar een week geleden dat Monty het plezier van krakend ijs ontdekt. Als het ’s nachts flink gevroren heeft stappen we in de auto. Op weg naar het bos. Daar barst het van de bevroren plassen, nog helemaal intact. Wat een feest om hierop te springen en te horen hoe het ijs kraakt. En kleine stukken ijs af te breken. Monty is weer even helemaal puppy, door het dolle heen!
Terwijl vandaag dan eindelijk de eerste sneeuwvlokjes uit de lucht vallen, heeft Monty niets in de gaten. Langzaam zien we Monty transformeren van een pluizige bruine teddybeer naar een vrolijk ijsbeertje met witte sik.
En als hij eenmaal de sneeuw ontdekt, is er geen houden meer aan. Alles ziet er anders uit, overal nieuwe luchtjes. Zigzaggend verkent Monty het nieuwe landschap. Hieper-de-pieper springt hij in de sneeuw: helemaal hyper van alle nieuwe indrukken.
Het ziet ernaar uit dat deze winter maar een weekend duurt. Precies lang genoeg. Maandag kan ons ijsbeertje weer mee naar school: gezellig met al z’n vrienden en heerlijk bijkomen in de mediatheek.
Het jaar 2020 laten we achter ons. Het geboortejaar van Monty! Maar ook het jaar waarin de coronapandemie de kop op stak. Helaas zal ook 2021 nog een poosje in het teken van het virus staan.
Want het nieuwe jaar zijn we weer gestart in een bijna lege school. Alleen de examenleerlingen zijn op school. En hun docenten natuurlijk. Het is een stille bedoening. De school voelt uitgestorven en onnatuurlijk aan.
Gelukkig is Monty er nog. Alle regels over afstand houden en mondkapjes gelden namelijk niet voor hondjes. Monty doet zijn uiterste best het gemis aan contact goed te maken. In de ochtend tijdens de koffiesessie verdeelt Monty zijn aandacht zo eerlijk mogelijk over alle docenten. Werkelijk niemand wordt overgeslagen.
Bij binnenkomst in school is er eerst de enthousiaste begroeting, soms met blaf of gesnuffel, en altijd met een vrolijke kwispel. Inmiddels weet Monty precies wat hij bij wie moet doen. Mevrouw B ruikt héérlijk naar hond en is altijd te porren voor een spelletje. Meneer de M neemt uitvoerig de tijd voor een goede knuffelpartij. Meneer W is er voor de kunstjes (altijd goed voor een paar koekjes!). Mevrouw R wordt steeds met veel gesnuffel begroet, zij heeft altijd een interessant geurende tas bij zich. En meneer G begint de dag altijd met een ontbijtje op school. Valt daar soms wat de halen?
Normaal gesproken gaan dagelijks groepjes leerlingen met Monty op pad. Eerlijk is eerlijk, Monty mist hen net zo als zij hem missen. Eigenlijk missen we allemaal wel dat vanzelfsprekende contact. In België hebben ze daar wat op gevonden: gereguleerd knuffelcontact. Voor Montfort hebben we Monty bereid gevonden in deze behoefte te voorzien. Een kleine knuffel-Montfortaan!
Ineens bevinden we ons in december: die donkere maand met overal kerstlampjes en gezelligheid. Voor Monty alweer een maand vol avontuur.
Hoewel de overheid vuurwerk heeft verboden is daar in Rotterdam maar weinig van te merken. Al weken wordt er vrolijk op los geknald. En Monty heeft het er zwaar mee. Als er weer een “bom” ontploft gaat Monty het liefst linea recta terug naar school. Dit tot groot verdriet van de kinderen die met hem op pad gaan. We zijn daarom extra voorzichtig: de lijn houden we kort en we blijven dicht bij school.
Net voor de tweede lockdown, dompelt Montfort de school onder in kerstsfeer. In de voorhal “knappert” het haardvuur, overal staan kerstcadeautjes en hangt kerstversiering. Op vrijdag treffen leerlingen bij binnenkomst een oliebollenkraam. De vette lucht is door het hele gebouw te ruiken. Gratis oliebollen. De leerlingen genieten!
Monty weet niet waar hij het moet zoeken. Her en der likt hij een restje oliebol op. Iedereen is vrolijk, Monty dus ook. Omdat Monty zijn kersttrui is vergeten, zetten we hem een kersthoedje op. Dan loopt onze rakker met een nieuw speeltje rond. Oei! In zijn harige snoetje zie ik een glazen kerstbal… Gelukkig ruilt hij die zonder morren in voor een koekje. Dat ging maar net goed.
Aan het einde van deze feestelijke dag neemt Monty samen met een leerling plaats in de Doe-het-selfie-Kerstbox. Klaar voor de foto! Helaas, hoe groot ons beestje inmiddels is, hij is toch echt te klein om in beeld te komen…
Een paar dagen later horen we dat de scholen weer (gedeeltelijk) dichtgaan. De tweede lockdown. En dat net voor de kerstvakantie. Wat een suffe afsluiting van dit kalenderjaar. Gelukkig hebben we nét op tijd de kerstsfeer opgesnoven op Montfort!
De leerlingen van het Montfort hebben de afgelopen periode feedback gekregen van al hun docenten. Over de werkhouding, over de inzet tijdens de les en over de manier van leren. Met deze feedback en met de cijfers en informatie uit de toetsen (RTTI) schrijven de leerlingen hun eigen ontwikkelplan.De voorbereidingen voor de rapportgesprekken zijn begonnen!
Altijd een spannende periode. En heel belangrijk. Want pas als je goed ziet wat er nog beter kan, kun je dat verbeteren. Ook voor Monty geldt dat hij dagelijks bijleert. Monty is een slim hondje en doet het elke dag een stukje beter. Maar hoe ziet zijn rapport er nu eigenlijk uit?
Kroelen een dikke 10 hiervoor! Anderen kunnen nog veel van je leren.
Commando’s Zit! & Laag! Je wilt je beloning zó graag dat je voor de zekerheid eerst zit, en snel ook maar gaat liggen… Neem de rust. Eerst luisteren en dan pas handelen. Je zult zien dat je het dan nóg beter doet.
Eetlust Deze is goed op orde. Je bent geen kieskeurige eter.
Speelvaardigheid Je kunt jezelf helemaal verliezen in het spel. Zo enthousiast! Monty en zijn lama: een onafscheidelijk setje. Je betrekt anderen graag in je spel. Het gebeurt dan ook regelmatig dat collega’s tijdens de koffie een kleffe lama op hun schoot aantreffen. Heel sociaal van je!
Monty, wat zal je baasje trots zijn als ze je rapport leest! Je bent wel heel hard gegroeid, maar nog steeds een jong hondje. Nog maar negen maanden oud. Heel knap dat je nu al zoveel kan. Met leerlingen wandelen, ondersteunen in de mediatheek, de collega’s vermaken en bovenal kroelen met de leerlingen.
En al helemaal op en top Montfortaan. Als jij de kans krijgt doe je het liefst net als de leerlingen een mondkapje op. Als zij roepen, blaf je vrolijk mee. Als zij rennen, ga jij er het liefst achteraan. En hoe goed dat je op weg naar huis het schoolplein netjes achterlaat. Wel jammer, dat deze rotzooi vervolgens in de auto belandt. Nooit uitgeleerd…
In de mediatheek van het Montfort College vinden we niet alleen heel veel boeken en computers. Nee, als je goed kijkt zie je op verschillende plekken bijzondere voorwerpen. Stukjes fluffy roze stof, een restje touw, een bot in een doos…
Iedere ochtend rond een uur of tien bevrijdt mevrouw B onze harige snurker uit zijn bench. Tijd voor een wandeling! Het enthousiasme waarmee Monty mevrouw B begroet is hartverwarmend. Samen op pad en dan de mediatheek in.
Als een klas of groep het aandurft mag Monty los lopen door de mediatheek. Nieuwsgierig snuffelt hij aan tassen en jassen. Op sommige momenten weet hij ieders aandacht te pakken. In gevecht met zijn botje, dat daarna ineens verdwenen is. De klas is reuze bezorgd: waar is zijn botje gebleven? Gezamenlijk zet de klas een zoekactie in. Uiteindelijk blijkt het voorwerp in een doos te zitten. Dáár had Monty het dus verstopt!
Het kan ook zomaar gebeuren dat mevrouw B spannende verhalen vertelt aan een klas. Van leerlingen hoor ik het verhaal van demoordopdeflamingo. In geuren en kleuren horen de kinderen van mevrouw B hoe Monty van een perfect gezonde roze flamingo (met piepje) een verzameling touwtjes en restjes stof maakt. Gruwelijk…
Ineens word ik geacht thuis te blijven, in quarantaine. Ik ben in contact geweest met iemand die positief is getest op corona. In afzondering moet ik de periode thuis doorbrengen. Ik prijs me gelukkig met m’n chocolade bruine vriendje. Goed gezelschap! Op rustige momenten (heel vroeg, heel laat en rondom etenstijd) lopen we saampjes door het bos of over het strand. Even uitwaaien! Vandaag is de laatste dag van de quarantaine periode: we zijn geheel klachtenvrij gebleven. Dus morgen mogen we weer naar school!
Van onze leerlingen weten we dat ze druk en onrustig worden in een drukke en chaotische omgeving. Ook reageren kinderen heel sterk op rommelige dagen, zoals Sinterklaas en Valentijnsdag. Toen bijvoorbeeld vorig jaar een leerling met zijn brassband door de gangen liep, wist hij als een volleerd rattenvanger alle leerlingen in no time mee de school uit te lokken. Kortom, aan onze leerlingen merken we hoe gestructureerd de lesdag is en of er iets bijzonders speelt.
Voor Monty is dat net zo. Op een doorsnee ochtend trippelt Monty de school mee in, wacht (on)geduldig tot hij zijn eten krijgt en begroet daarna vrolijk de binnen druppelende collega’s. Niets aan de hand.
Deze week vroeg in de ochtend zien we Monty eerst rustig zitten. Braaf wachtend tot zijn baasje uitgekletst is en hij zijn ontbijtje krijgt. Ineens verandert zijn houding. Hij ziet er geconcentreerd uit. Er is iets aan de hand. Dan springt ons vriendje dapper op, luid blaffend. Hij ziet iets zweven in de kantine. Het is felgekleurd, glimmend en rond! Als Monty het bijna te pakken heeft, vliegt het langzaam weer omhoog… Wat gebeurt er toch in de kantine? Wat is dat vreemde ding toch? En waar komt het zomaar vandaan? Monty krijgt het maar niet te pakken…
Ik pluk de ballon (goede kwaliteit, want nog van afgelopen juli van de diploma uitreiking…) uit de lucht en stop die snel weg in de container. Het arme beestje heeft een stressvolle start van de dag zo. Na het ontbijt maar snel een dutje laten doen in zijn bench. Helaas, soms loopt alles net even anders. Er blijkt sprake te zijn van overaanmelding op het wandelschema. Onze kindervriend mag juist déze dag wandeling op wandeling stapelen. Keurig loopt hij met de kinderen mee en hij toont netjes zijn kunstjes. Als er maar een koekje tegenover staat. Die middag valt Monty (met zijn koppie op zijn groene krokodil) in een diepe slaap. Het was niet niks vandaag!
Het valt niet mee zo populair te zijn. Als Monty tijdens een pauze de kantine in stapt, klinkt overal Monty! Monty! Terwijl een enkele leerling nog een stapje achteruit zet als Monty verschijnt, neemt het aantal leerlingen dat hem juist opzoekt met de dag toe.
En dat is best wennen voor ons monstertje. Langzaam bouwen we het daarom op. Eerst verblijft Monty een pauze in de voorhal, later ook in de kantine. Wat een aandacht! Overal handen die zijn kopje aaien en even willen kroelen. En steeds weer het verzoek: Mevrouw, mogenwijmethemwandelen?
Om dat allemaal in goede banen te leiden wordt er een wandelschema opgesteld. Zo gauw bekend is dat dit schema er ligt bij meneer M, is het erg druk op zijn kamer. In een mum van tijd is de week volgepland. We spreken onderling af wie er op welk moment met de leerlingen mee loopt.
Die week moeten we nog even wennen aan het nieuwe schema. Als een groepje zich meldt voor de wandeling is mevrouw B net met het bolletje haar op pad. We spreken snel een nieuw moment af. Deze week oefenen we de kunst van het uitlaten. Netjes aan de lijn laten lopen. De lijn kort houden als er tegenliggers aankomen. En alléén koekjes geven als hij iets goed doet. De koekjes gaan altijd op. Brave hond!
Ook zijn trouwe vriend R (zoontje van de verzuimcoördinator), die vóór de zomer steeds met hem ging wandelen en trainen is Monty niet vergeten. Hoe bijzonder dat Monty met foto en al in zijn minispreekbeurt voorbij komt!
En alsof deze dagen nog niet druk genoeg waren, sluiten we de week af met een ontruimingsoefening. Net voordat de slow woop door het gebouw galmt, is mevrouw Z met Monty het gebouw ontvlucht. Op het verzamelpunt wachten ze samen de kinderen die zich melden op. Heerlijk in het zonnetje, met volop aandacht van zijn fans!
De zomervakantie is begonnen. We kijken nog even terug op de laatste schoolweek waarin Monty zijn collega’s van het Montfort gedag zegt. Een week vol laatste keren voor een lange zomer.
Zo weet Monty op de laatste nipper zijn roze flamingo te slopen tijdens een van de vele momenten in de mediatheek. Mevrouw B en Monty zijn de afgelopen weken onafscheidelijk geworden: dutjes achter de balie (Monty dan), in gevecht met zijn mandje, achter de piepkip aanrennen tussen de boekenkasten door, lange wandelingen… Monty gaat zijn vriendin zeker missen!
Op de derde verdieping neemt Monty afscheid door mevrouw L van de administratie ongevraagd een workout te bezorgen. Pak me dan! Mevrouw L ziet zichzelf, tot hilariteit van haar collega’s, achter een jong enthousiast hondje aan rennen. Wat een geweldig leuk spelletje!
In de ochtenden zal Monty het de komende weken zonder alle aandacht van de collega’s moeten stellen. Er vliegt de komende tijd geen flos door de personeelskamer om achteraan te sprinten, even geen geknauw meer aan het onderstel van de tafel, geen tassen om in te snuffelen. En geen circuskunstjes de komende tijd met meneer W. ‘Ga maar lekker liggen! Blijf! Één twee drie… hoppa!!’ En meneer W en Monty springen samen hoog de lucht in. Altijd een paar koekjes waard.
Ineens is het donderdagmiddag. Het schooljaar is voor Monty nu écht voorbij. Na veel gekroel stapt Monty de auto in en rijden we samen naar huis. Zomervakantie!
Dat weekend start de zomervakantie met prachtig weer voor een tochtje over het water. Monty trekt zijn nieuwe zwemvestje aan. Samen stuiteren we op hoge snelheid over het Haringvliet. Monty geniet! Een heerlijke start van de vakantie.
Het schooljaar zit er bijna op. De leerlingen volgen deze week hun laatste lessen. Het wordt weer stil in het gebouw.
Maar eerst komen op woensdagmiddag 180 verse brugklassers naar Montfort om hun nieuwe klasgenootjes en mentor te ontmoeten. Het programma bestaat uit een kleine quiz, wat spelletjes en natuurlijk volgt er informatie. Het blijkt dat Monty in de quiz is opgenomen, met zijn foto en een vraag. Aan enkele klassen stelt Monty zich ook persoonlijk voor. Als aan de kinderen gevraagd wordt wat het hondje hier doet, antwoorden zij dat het een schoolhondje is. Logisch toch? Daarna leggen de nieuwe Montfortaantjes uit dat een schoolhond een soort mascotte is. Om leerlingen aan te moedigen, voor support en geluk. En om mee te knuffelen natuurlijk.
Na afloop van het programma willen we de parkeergarage inlopen. Buiten staat nog een groepje moeders en nieuwe leerlingen na te kletsen. Ze roepen ons erbij om wat te vragen. Of ik de hond nu ging opsluiten? Ik kijk naar de deur van de parkeergarage en zie dat het er als een kooi uitziet, met stalen spijlen. Gelukkig kan ik dit groepje vertellen dat er ook in de avonden en weekenden goed voor Monty wordt gezorgd. Hij hoeft niet eenzaam in het schoolgebouw achter te blijven.
Rond zes uur ronden we de werkdag af en stuiteren vervolgens samen het bos in. We hebben de bomen en de beestjes voor onszelf, want blijkbaar zit heel Nederland dan aan de maaltijd. Wat een stilte! Verzonken in gedachten en in alle rust lopen we ons rondje. Een heerlijke afsluiting van de dag.
We beginnen al een beetje te wennen aan hetnieuwenormaal. Gelukkig verwelkomen we dagelijks onze leerlingen weer. Maar omdat ze in shifts om beurten komen, is het geen moment écht druk in school. Dat geeft Monty wel alle gelegenheid te wennen aan de geluiden van onze koters en aan het gebouw.
Dat Monty de weg al aardig weet in de school laat hij op maandagochtend zien. Nadat hij zijn plekje heeft ingenomen bij de leerlingbegeleider, pak ik snel de lift naar mijn kamer. Nietsvermoedend ga ik aan het werk. Niet veel later glipt Monty op een onbewaakt moment de deur uit. Hij loopt linea recta naar de lift. Als daar iemand naar buiten gaat, grijpt ons monstertje zijn kans en gaat ongezien de lift in. De liftdeuren gaan dicht en Monty wacht geduldig tot de lift in beweging komt. Tevergeefs. Gelukkig wordt Monty snel bevrijd. Dat hij op de juiste knopjes moet drukken om naar de derde verdieping te gaan, dat heeft hij nog niet door…
In zijn uppie in de lift
Tijdens zijn ochtenddienst in de voorhal laat Monty steeds een andere kant zien. Soms wild in gevecht met zijn eigen riem, soms languit liggend op de mat, weer een andere ochtend zit hij fris naast me en begroet enthousiast de leerlingen. Steeds meer leerlingen nemen bij binnenkomst even de tijd om Monty te knuffelen. Er volgen hele verhalen over huisdieren waar de leerlingen voor zorgen. Zo leuk om over die kant van het leven van onze kinderen te horen! En als vervolgens leerlingen zich net te laat het gebouw binnen haasten, blaft Monty ze toe: ‘Voortaan graag op tijd van huis vertrekken!’
Lopend door de gangen van het gebouw ziet ons harige mormeltje erop toe dat alles netjes blijft. Losse papiertjes raapt hij plichtsgetrouw op en loopt trots verder met zijn troffee. Zo houden we het wel netjes op Montfort! ’s Middags vind ik hem plots verdacht zoet ruiken. Er valt een roze bubblegum uit zijn snoetje als ik hem afleid met een hondenkoekje.
Op vrijdagochtend ontvangen we een berichtje van een collega dat hij vertraging heeft in het verkeer. Hij gaat te laat komen voor zijn les. Gelukkig is Monty niet te beroerd te assisteren bij het opvangen van deze leerlingen. De gemiste lestijd wordt zinvol ingevuld met informatie uit de mediatheek. Braaf gaat Monty zitten, na het commando zit. Monty vindt het maar wát interessant allemaal!
Monty heeft er zin in als hij op maandagochtend 7.00 uur de school binnen dribbelt. Enthousiast duwt hij met zijn pootjes de automatische draaideur vooruit en trekt vervolgens een sprintje naar de personeelskamer. Niet veel later drinken we een bakje koffie met de collega’s. Monty geeft iedereen aandacht bij binnenkomst. Daarna heten we de leerlingen welkom in de voorhal. De week is van start! Wanneer Monty even later bij de leerlingbegeleider plaats neemt, doet hij dat luid zingend. Ik krijg een geluidsfragment toegestuurd van een huilende wolf. Of is dat Monty? Het is weer even wennen na het weekend…
De dinsdag is lang en intensief. Pas rond 19.00 verlaten we de school. Voor Monty geen probleem, hij heeft nog volop energie die avond voor een stevige wandeling. Ons wolfje slaapt die nacht als een roosje.
Wat een verrassing als woensdagochtend een leerling met haar hondje langs komt. Het is Boef. Een therapiehond. Hij mag mee naar verschillende instellingen om ouderen en dementerenden op te vrolijken. En een vrolijk hondje is het zeker! De twee boefjes hebben het enorm naar de zin. Monty vergeet uit puur enthousiasme compleet zijn werkzaamheden. Ineens staan er twee meisjes op de bank. Alleen Monty, dat ging nog wel. Maar nu zijn het er twee! We beëindigen de stoeipartij snel, zodat de leerlingen in alle rust naar de lessen kunnen.
Monty de schoolhond & Boef de therapiehond
De donderdag verloopt rustig. Monty speelt, wandelt, eet, slaapt en kroelt. En hij is er goed in! Ook de vrijdag loopt op rolletjes. Als kers op de taart is daar ’s middags het zoontje van onze verzuimcoördinator weer. Hij gaat fanatiek met Monty aan de slag, zodat Monty die avond goed voorbereid op de puppytraining komt. Gewapend met clicker en knakworstjes oefenen ze zit, laag en rustiglopenaandelijn. Die avond krijgt Monty een 10+ van zijn trainer!
Als dinsdag 2 juni de leerlingen weer naar school mogen, is Monty er helemaal klaar voor. De leerlingen treffen een blij hondje in de voorhal aan bij binnenkomst.
Terwijl de leerlingen wordt gevraagd de handen te desinfecteren, zich aan de looproute te houden en op anderhalve meter afstand van elkaar te blijven, zorgt Monty voor een vrolijke noot. Hij laat zich gewillig aaien en blijft verder braaf zitten. Monty moet aan zoveel kinderen tegelijkertijd wennen en er zijn ook kinderen die aan Monty moeten wennen. Het is een kwestie van tijd en geduld.
Doordat de school met meerdere shifts op een dag werkt -steeds een nieuwe stroom van 200 leerlingen na elkaar- is er alle ruimte om te wennen. De tweede werkdag zien we Monty ontspannen op de uitloopmat voor de draaideur liggen.
Terwijl Monty gedurende de dag zijn vaste rustige plekje bij de leerlingbegeleider heeft gevonden, zoeken we zo nu en dan de uitdaging op. Tijdens de lessen lopen we over de gangen. En als een klas en de docent dit willen, stappen we een enkele keer het leslokaal in. De leerlingen merken al snel dat ze heel rustig moeten blijven, om het hondje niet te laten schrikken…
Laat in de middag rent er plots een leerling over de gang, met veel geluid. Monty ligt dan net lekker te doezelen en schrikt op. Luid blaffend laat hij weten dat dit niet volgens de schoolregels van het Montfort is. De leerling geeft aan het nooit meer te doen. Gaat Monty voor nog meer rust en orde zorgen binnen de school?
Schoolhondjes Bas & Monty
We sluiten de week af met een bijzondere ontmoeting. Tijdelijke schoolhond Bas, die het in januari voortreffelijk deed in de school, loopt weer een dagje mee. Monty en Bas hebben die dag alle ruimte voor de warme overdracht. Bas is al wat ouder dan Monty en neemt gemakkelijk zijn plekje weer in. Het is even aftasten. Na een poosje liggen de hondjes lief samen te dutten. Wat fijn dat ze vriendschap hebben gesloten!
De start in een lege school: geen kinderen in de kantine, geen bomvolle personeelskamer, geen leswisselingen, geen leerlingen die even stoom komen afblazen…. Allemaal het gevolg van het coronavirus. De hele socialisatie periode van Monty is overhoop gegooid.
In deze eerste periode van social distancing is Monty zich erg gaan hechten aan zijn baasje. We zaten immers samen thuis. Gelukkig is Monty ook gek op aandacht van anderen. Maar als het even kan binnen een straal van één meter van zijn baasje…
Het is belangrijk dat ons chocolade bruine monster zich bij iedereen op z’n gemak voelt. Dat hij ook even zonder zijn vaste baasje kan vertoeven. Als schoolhondje heb je immers heel veel baasjes.
De afgelopen dagen is Monty daarom steeds uit wandelen gegaan met verschillende baasjes. Met koekjes onder zijn neusje om hem mee te lokken op pad (het liefst gaat hij nergens heen als zijn vaste baasje niet mee gaat). Maar we houden vol. Eén baasje gaat onderweg even op een bankje zitten met Monty naast zich. Monty maakt huilende geluidjes alsof hem iets wordt aangedaan. Hoe opgelaten kun je je dan voelen! De terugweg gaat steeds erg goed. Als een postduif vliegt hij terug naar de basis. Razendsnel.
Diezelfde week gaat Monty een paar uur op visite. Is de bedoeling. Helemaal alleen laten we hem achter bij de oppas, met mandje, speeltjes en kluifje. Een uur later is de drabber weer thuis. Het begon goed met zijn kluifje. Maar niet lang daarna staat Monty voor de deur te piepen. Heimwee. We gaan het langzaam opbouwen. Met een flinke portie geduld gaan we er wel komen.
Inmiddels is er dankzij de versoepeling van de coronamaatregelen gelukkig weer meer ruimte voor interactie. De puppytraining hoeft niet meer individueel, maar is voor de eerste maal in groepsverband. Dit is een zinvolle oefening. Het blijkt onmogelijk voor onze krullenbol zich te concentreren op de opdrachten. Op het veldje is immers een uiterst interessante teckel aanwezig. Puppy Bram krijgt alle aandacht van Monty. Volgende week proberen we het nogmaals. Er is ruimte voor verbetering!
Eindelijk is het zover. Na een lange periode vol voorbereidingen mag Monty aan de slag!
Op donderdagochtend maken we ons op voor de eerste werkdag. En dat is meteen een belangrijke dag. Leerlingen van havo 5 maken vandaag hun schoolexamen kunst. Monty begrijpt instinctief wat er van hem verwacht wordt. Als de kinderen de school binnen komen, stapt Monty vrolijk op hen af en laat zich gewillig aaien. De spanning is er voor de leerlingen even vanaf. Een leerling vindt het nog wel eng en houdt afstand. Een klein moment later doet ook deze leerling haar best om met Monty in contact te komen.
Ook op vrijdag weet hij de leerlingen gerust te stellen. Deze dag staat het schoolexamen wiskunde voor mavo 4 op het programma. Na afloop van de toets zijn de leerlingen opgelucht en komen ze de hond nog even knuffelen.
Deze eerste dagen vindt Monty steeds beter zijn draai. Tijdens een sollicitatiegesprek is hij eerst nog wat zenuwachtig. Als de spanning weg is, kruipt Monty rustig in zijn mandje. Het lijkt erop dat Monty zich naadloos aanpast aan de energie die in de ruimte hangt.
Gelukkig is er dan het weekend om stoom af te blazen. Het is prachtig weer. Een goed moment voor een strandwandeling. Monty grijpt zijn kans. Nog nat van een korte zwempartij rolt Monty uitvoerig door het zand. Na zich twee dagen voorbeeldig te hebben gedragen is het heerlijk om even niet fris en fruitig te zijn…
De dagen na het weekend is het hard werken voor Monty: in de ochtend de collega’s begroeten in de personeelskamer, daarna de leerlingen verwelkomen, het MT bijstaan tijdens hun overleg. Tussendoor gaat het zoontje van onze verzuimcoördinator met hem op pad. Er wordt goed voor Monty gezorgd.
Monty is nog wel eenkennig. Als ik naar het toilet ga, verraadt Monty dit door luid piepend voor de toiletdeur plaats te nemen. Een collega komt met de tip steeds iemand anders Monty te laten voeren. Dat gaan we meteen proberen. Laat in de middag tijdens een Skype overleg is Monty verdacht rustig. Als ik even van mijn scherm wegkijk, zie ik dat Monty de papierbak heeft ontdekt. Het is duidelijk dat onze lastpak zich ook nuttig wil maken: hij heeft de hele papierwinkel opnieuw gesorteerd!
Komende week mag Monty écht starten. Dan komen de examenkandidaten voor hun laatste examens. Verspreid over de dag en in kleine groepjes vanwege het coronavirus. Dat wel.
Om de eerste werkdag piekfijn voor de dag te komen zoeken we de wasstraat voor hondjes op, de woefwash. We tillen hem in het bakje en werpen twee euro in de machine. We spuiten ons mormeltje nat, soppen hem in en blazen hem daarna (een beetje) droog. Echt enthousiast wordt Monty hier niet van. Dit gaan we de komende tijd dus vooral herhalen. In de auto naar huis ruiken we het overheersende parfum van natte hond.
Twee dagen later is duidelijk waarom we beter een abonnement op de woefwash kunnen nemen. Tijdens een wandeling op het strand oefent Monty zijn skills: graven, sprinten, rollen en glijden. Met als resultaat overal zand!
En we oefenen nog een keer met de lift. Voorzichtig. Want dit vindt hij spannend en we ontwikkelen liever geen liftfobie. Ook grote ruimtes, zoals de kantine en de personeelskamer, hebben niet zijn voorkeur. Gelukkig krijgt Monty straks een plekje op een knusse kantoorkamer. Een rustig plekje waar kinderen hem kunnen opzoeken.
Om te wennen aan verschillende type mensen, allerlei geurtjes en onverwachte geluiden, gaan we voor de derde maal naar de markt. Het is belangrijk dat Monty niet in paniek raakt van plotse prikkels. Op school kan het ook gebeuren dat er ineens iemand roept. En alle kinderen bij elkaar in de kantine produceren samen behoorlijk wat decibels. Op de markt roept de marktkoopman ineens dat het nu maar een eurootje kost, haalt iemand Monty plots aan om te aaien, dan ruikt hij weer kaas of vis of waait er een papiertje voorbij,… Volop gelegenheid om te oefenen!
Ook schoolhondjes hebben vakantie. Gelukkig maar, want de boog kan niet altijd gespannen zijn. Een korte periode van ontspanning en opladen is heel welkom zo net voor het echte werk begint.
Uiteraard gaat het trainen door en leggen we de lat steeds hoger. En alles wat Monty al kan, moet hij bijhouden. Tussen deze repetities door wordt óók tijd gemaakt voor ontspanning en nieuwe ervaringen.
Achterin de cabrio, het dak eraf. Monty languit, zoekend naar een plekje waar het goed voelt. Eén keer schuift hij tussen de voor- en achterbank in, daarna snapt hij hoe het werkt. Eenmaal in het bos valt er weer veel te ontdekken. Er zwemmen eendjes met vers kroost, we banjeren door geel struikgewas, het barst van de takken en zo nu en dan passeren we een andere hond. Monty is niet bang aangelegd en daagt andere -grotere en oudere- honden gerust uit. Monty heeft nog veel te leren.
En dan volgen er zonnige dagen naar het strand, naar de duinen, in de haven. Geen straf allemaal! Monty krijgt steeds meer oog voor het andere leven om hem heen en bestudeert van veilige afstand de eendjes op de steiger. Hij rent achter een vlinder aan en merkt het geluid van de vogeltjes op. Nog zo veel te ontdekken.
Tijdens een picknick in duingebied kruipt hij heerlijk tegen ons aan. Met zijn lompe pootjes gaat hij meerdere malen midden in zijn drinkbakje staan. Het picknickkleed is een bende van zand en resten hondenkoekjes en opstuivend zand vindt hij razend interessant. Het leven van een puppy kan prachtig zijn!
Na de eerste kennismaking met de school is het tijd om met de echte voorbereiding te starten. Een goede schoolhond moet immers veel kunnen.
Net als de kinderen op het Montfort College heeft Monty zijn eigen dagrooster. Regelmaat en rust zijn heel belangrijk bij het opgroeien. Op vaste momenten wandelen, spelen, slapen, eten. Daar begint het allemaal mee. Als dat allemaal in orde is heeft Monty genoeg rust om goed te leren.
De vaardigheden die een schoolhond moet beheersen zijn heel divers. Netjes zitten, goed mee lopen, blijven, loslaten, apporteren,… De lijst is eindeloos. Tijd om te gaan trainen dus.
We nemen contact op met een hondentrainer. Vanwege de coronacrisis zijn de gebruikelijke trainingen afgelast. Wel kunnen we ons inschrijven voor een individuele training. De komende woensdagavonden steeds 15 minuten. Hoe grappig dat tijdens de training niet de pup maar de baasjes worden getraind. Monty is compleet in z’n nopjes op het veldje waar we trainen. Wij letten aandachtig op.
Monty blijkt erg goed te trainen te zijn. Zit, laag, naast: er zit geen enkele uitdaging in voor ons mormeltje. Wel leert hij ons mooie trucjes. Als we gaan lopen, blijft Monty halsstarrig op de steiger zitten. Pas als we hem lokken met een koekje komt hij aangerend, eet zijn koekje op en gaat weer zitten. Dit herhaalt zich een paar keer. Het uitgekookte hondje! Wie traint wie nou? Daar trappen we niet meer in.
De daarop volgende dagen leert Monty allerlei spelletjes. Zo mag hij stoeien met de flos om dan na het commando Los! meteen los te laten. Dat gaat goed. We maken het moeilijker. Stoeien, Los en dan meteen Laag. Ook dat lukt. Net als Zit en Blijf. Het lopen aan de riem lukt ook al aardig. Hoewel Monty nog geen vaste kant heeft waar hij loopt, staat de riem maar zelden gespannen. Heel knap voor een hondje van negen weken!
Om te wennen aan verschillende geluiden en prikkels bezoeken we de dierenkraam op de markt. Hoewel hij het duidelijk spannend vindt, staat zijn staartje fier kwispelend omhoog. Als we zo doorgaan krijgt Montfort een modelhondje als de leerlingen hopelijk in mei weer naar school mogen.
Eindelijk is het zover: Monty mag naar zijn nieuwe huis. Dat is een boot. Nu de scholen dicht zijn, noemen we Monty geen schoolhondje, maar houden we het voorlopig op een scheepshondje…
Op een zonovergoten dag nemen we Monty mee voor zijn eerste kennismaking met de wereld. De eerste keer naar buiten. De eerste autorit. Hij vindt het enorm spannend en kruipt steeds tegen ons aan. De eerste keer op de steiger, de eerste keer met z’n poezelige pootjes op het stalen dek. Zoveel indrukken!
Niet te geloven hoe goed Monty het doet. Eerst wat onwennig en erg aanhankelijk naar ons. Daarna in voor een spelletje, wel steeds dicht bij ons. Na een poosje komt Monty los en speelt met alles wat hij tegenkomt. Als een lammetje springend in het gras, dolenthousiast met z’n piepkip, snuffelend over het dek, dan weer spelend met een van z’n vele knuffels. Druk druk druk.
Overal prachtig speelgoed aan dek!
En wat fijn dan dat Monty zonder morren zijn bench in stapt om daar een dutje te doen. Meteen de eerste dag al! Plassen doet Monty het liefst op het tapijt. Maar de aanhouder wint. Dat zijn wij. Al snel snapt Monty waar hij zijn behoefte wél mag doen. Hij wordt uitbundig beloond met koekjes en knuffels als hij buiten een drolletje draait. Wat een topper!
En dan volgen er dagelijks nieuwe ontdekkingen. Naar het strand en daar voor het eerst met de pootjes in het water, een kuil graven in het zand. Een wandeling door het bos, onwennig door de blaadjes en takken. Vriendschap sluiten met het buurhondje. Het zijn meteen dikke kameraadjes!
Terwijl Monty dagelijks nieuwe ervaringen opdoet, staat de wereld waarin hij groeit op z’n kop. Corona…
Op 12 februari 2020, de geboortedag van Monty, is het coronavirus nog ver weg. We lezen over het mysterieuze virus in Wuhan en over het handelen in wilde dieren op de markten. Een compleet andere cultuur, de andere kant van de wereld: letterlijk en figuurlijk is alles nog ver van ons verwijderd.
Op Montfort zijn we dan ook nietsvermoedend namen aan het verzinnen voor ons nieuwe schoolhondje. Een enthousiast groepje leerlingen komt na onderling overleg tot een shortlist: Monty (naar Montfort College), Blue (blauw en groen zijn de kleuren van de school), Barco (in z’n vrije tijd wordt hij een scheepshondje) of Bobby (gewoon een leuke naam). Het wordt Monty, die naam krijgt de meeste bijval.
Heel Nederland krijgt ondertussen de opdracht maatregelen te treffen om verspreiding van het coronavirus te voorkomen. We zullen vaker onze handen wassen en voortaan in de elleboog of in een schoon papieren doekje kuchen of niezen. In alle toiletten in de school hangen we handenwasprotocollen op en we adviseren even te stoppen met het schudden van handen bij aanvang en na afloop van de les. Enkele dagen later vertelt Rutte ons dat dit overheidsbeleid wordt. Geen handen meer schudden. We begroeten elkaar op afstand, met een boks of een elleboogstootje.
Er volgt een oproep aan de leerlingen: wie wil helpen Monty te verzorgen? Mijn mailbox loopt vol met prachtige motivaties, zoals “Ik heb thuis twee vogeltjes, die laat ik ook uit in de kamer. Ik heb dus al ervaring.” of “Mijn opa heeft een hondje. Daar wandel ik elke dag mee.” en “Van mijn moeder mag ik geen hond, dus dit is mijn kans!” Bijna dertig leerlingen hebben zich aangemeld.
En dan is er op donderdagmiddag de persconferentie waarin de minister vertelt dat er geen bijeenkomsten met meer dan 100 man mogen zijn. De scholen blijven open, zegt hij, want kinderen kunnen het virus minder goed overdragen. Er is ongeloof. Wat onverantwoord! Er werken ook volwassenen op de scholen. En is dat wel zo dat kinderen minder besmettelijk zijn? Landen om ons heen hebben de scholen wel gesloten… De druk op de minister wordt verder opgevoerd en op zondag is hij om: de scholen sluiten de deuren tot 6 april.
Geen kinderen meer op school. Collega’s werken vanuit thuis. Afstandsonderwijs. Het is stil in het gebouw. En de maatregelen volgen zich snel op. We krijgen bericht dat de schoolexamens gewoon doorgaan. Wat een geluk dat we deze net voor de sluiting hadden afgerond! Wel zijn er nog de losse eindjes en de praktische opdrachten. Hoe organiseer je dat zonder kinderen en collega’s in gevaar te brengen? Er volgt protest en vervolgens het besluit dat het centraal examen (CSE) dit jaar niet doorgaat. De scholen horen dat ze tot 1 juni de tijd krijgen om alle schoolexamens, (dossier)toetsen, mondelingen en praktische opdrachten af te nemen.
Intussen zijn alle café’s en restaurants dicht. Nederland werkt vanuit huis indien mogelijk. We spreken af: anderhalve meter afstand houden. Dit blijkt een lastige maatregel. Hierop worden de regels verder aangescherpt. Er volgen sancties als men tóch bij elkaar komt. Ook bijeenkomsten met minder dan 100 mensen worden verboden. Men mag maximaal drie mensen tegelijkertijd thuis ontvangen, op voorwaarde dat er voldoende afstand kan worden gehouden. Coronaspugers worden bestraft, om te beginnen met 10 weken cel.
Minister Slob geeft aan dat hij de scholen pas gaat openen als het onderzoek naar de besmettelijkheid van kinderen is afgerond. Dit zal naar alle waarschijnlijkheid pas begin mei zijn afgerond. We wachten het af! Monty zal starten in een leeg gebouw, zonder kinderen. Een gekke start voor een schoolhondje.
Monty, 6 weken oud. Onwetend van alle corona drukte…
Je kan het nog niet zo goed zien op de echo hieronder, op 20 januari 2020 gemaakt. Het is het eerste fotootje van onze mooie pup Monty. Iets meer dan drie weken voor de geboorte.
De echo, 20 januari 2020
Moeder Pipa heeft het geweldig gedaan! Op 12 februari brengt de zwarte krullebol een nestje ter wereld met vijf reutjes en twee teefjes. De pups wegen ongeveer 350 gram. Prachtige gezonde labradoodle pupjes!
Onder de warmtelamp
Als wij het nestje bezoeken (de pups zijn dan amper twee weken oud) zijn we op slag verliefd op een ieniemienie bruin wit bolletje, met de oogjes nog dicht. We mogen het hummeltje even uit het nestje op schoot nemen. Ons nieuwe vriendje moet duidelijk nog wennen aan ons. Al gauw horen we hartverscheurende piepgeluidjes uit het mormeltje komen…
Mama Pipa komt poolshoogte nemen
Vanaf nu gaat alles zó snel. Een paar dagen later krijgen we een berichtje dat de puppies de oogjes open hebben en al zelfstandig geitenmelk drinken. De pups groeien enorm snel en wegen nu al meer dan een kilo.
Tijd dus om snel weer eens langs te gaan. Onze puppy is nu al bijna drie weken oud en lijkt al een beetje gewend aan de aandacht. We zitten gezellig in de woonkamer met de pup op schoot. Een goede foto maken blijkt een uitdaging: zo beweeglijk is dit druktemakertje!
Als de puppies al weer bijna vier weken oud zijn, bezoek ik ons vriendje nogmaals. Ik word meteen bij binnenkomst door de pup begroet. Hij vindt het duidelijk al minder eng. En wat is hij gegroeid. De pup weegt inmiddels ruim twee kilo. Sinds deze week eten de pups ook al vlees. Daarnaast drinken de puppies nog bij hun moeder en worden ze verwend met geitenmelk. Als ik op de grond ga zitten klimmen alle puppies nieuwsgierig over mijn benen. En mijn broek blijkt heerlijk om de tandjes in te zetten! Na een kwartiertje spelen zijn de pups doodop. Tijd om even bij te slapen…
De dondersteentjes zijn al weer bijna vijf weken oud, we gaan weer eens op bezoek. Ditmaal zijn alle pups klaarwakker en actief. Overal in de woonkamer lopen puppies. Onze Monty vindt het eerst even spannend. Als ik op de grond ga zitten kruipen de jonge hondjes over mijn benen, hangen met hun nageltjes in mijn trui of gaan het gevecht aan met een schoenveter. Monty kan gelukkig niet achterblijven en laat zich knuffelen en verleiden tot wat gestoei. De hele drukte houdt misschien een kwartiertje aan, waarna de pups op allerlei plekjes (onder de salontafel, achter de wasmand, naast mijn voeten) in slaap vallen. Een puppy kan de slaap niet vatten en blijft ravotten en knabbelt vrolijk aan mijn enkels. Wat een gezelligheid!
Een paar dagen later krijgen we een filmpje van het baasje van Monty toegestuurd: vier puppies, waaronder Monty, zijn hevig in gevecht met een bh. Een tel later zie je Monty ineens achteruit schuiven en onschuldig wegkijken. Duidelijk een hondje dat hier niéts mee te maken heeft… Later horen we van zijn baasje dat juist Monty de bh uit de wasmand had gevist…
Bij mijn volgende bezoek, een week later, zie ik dat Monty goed heeft gegeten de afgelopen week. Van zijn baasje hoor ik dat Monty naast zijn eigen bakje ook de bakjes van zijn broertjes en zusjes wegwerkt. Een gezonde eetlust!
Als ons hummeltje 6 weken oud is, komt de dierenarts langs om de pup na te kijken, in te enten en te chippen. Monty blijkt een stoer beestje. Bij het inenten en chippen geeft hij geen kick. Hij laat zich braaf nakijken. Kerngezond is het oordeel! Met een eigen paspoortje voor Monty vertrek ik weer naar huis. Ditmaal nog zonder Monty… Nog twee weken geduld…
Gezocht: lieve hond die van aandacht en kroelen houdt.
Op zoek dus naar een hondje! Na veel praten (met het baasje van Bas, met verschillende collega’s, met leerlingen en ieder ander die over het onderwerp wilde meepraten) en na intensief struinen op het internet, komt een profiel op tafel.
Montfort zoekt een kleine hond, benaderbaar, aaibaar, lief voor kinderen, met veel geduld, gek op aandacht, goed te trainen, het liefst niet verharend en met een hoog schattigheidsgehalte.
Een kleine labradoodle. Dat moest het worden. Het zijn slimme beestjes, die niet of nauwelijks verharen en met een lief karakter. Vanwege alle puppyproblematiek (nog niet zindelijk, veel slaap en intensieve zorg nodig) kijken we in eerste instantie naar een hondje dat de puppytijd net voorbij was. Echter, verschillende experts op het internet geven aan dat juist in de eerste maanden van het leven van een pup het socialisatieproces plaatsvindt. Juist deze periode is daarom heel belangrijk om goed en nauwgezet te doorlopen. In deze periode kan het hondje wennen aan alle prikkels en aan zijn toekomstige omgeving.
Toch maar een pup dus. Zoekend op het internet blijkt het te barsten van super schattige pups. Allemaal om verliefd op te worden. Wat een schatjes! En welke kies je dan?
Een kleine. Dat is makkelijk. Het wordt een mini (of kleine medium) labradoodle. Welke kleur? Zwart is zo donker, wit kan zo vies worden,… Een bruine dus. En dan het vachtje. Lekker veel haar heeft de voorkeur! Fleece met een beetje krul. Heerlijk knuffelbaar.
We kiezen er voor de pup bij een particulier te halen. Zo is het beestje al gewend aan omgevingsgeluiden, omdat het gewoon in huis opgroeit. En heel fijn om zo nu en dan alvast langs te kunnen gaan voor een sneak preview. De pup die met de dag groeit en zelfstandiger en actiever wordt. Zo mooi om te volgen!
En ja hoor. Bingo! Op 12 februari is er een nestje geboren met zeven kleine labradoodletjes. Niet te ver van huis, zodat de jonge pup niet meteen een wereldreis hoeft te maken op zijn eerste dag weg van moeders. We bezoeken moeder labradoodle met haar pups en zijn op slag verliefd op een prachtige kleine pup: bruin met een wit befje. De oogjes nog dicht, de pup is zo lief. Met een mooi dik vachtje met een kleine slag erin. Dat moet wel een prachtige hond gaan worden.
Een vriendje voor alle leerlingen om mee te spelen, te knuffelen of om even troost te halen…
Al ruim een jaar kwam het gesprek in de personeelskamer van het Montfort College in Rotterdam-Zuid met regelmaat op het onderwerp ‘schoolhond’. Voor- en tegenstanders spraken zich uit: is het juist goed voor kinderen een hondje op school te hebben of is het vooral zielig voor het hondje?
Sceptici vroegen zich af of het beestje zich wel prettig zou voelen, temidden van zoveel drukte op een school met bijna 800 leerlingen. En dan was daar nog het aspect hygiene! Al die haren in de school. Wat als het hondje (nog) niet zindelijk is. En wat doen we met kinderen en collega’s die honden eng vinden?!
Voorstanders wezen hun collega’s erop hoeveel de aanwezigheid van een hondje doet met de sfeer in de school. Kinderen worden direct zorgzamer. Ook is het heerlijk voor een leerling om even de hond te aaien als je wat minder goed in je vel zit. Hoe fijn is het om je hart uit te storten bij je harige vriendje, die niets terug zegt en vooral goed luistert.
Bovendien, op elk argument tegen is wel een antwoord te vinden. Zo bestaan er hondjes die niet of nauwelijks verharen. Er kan natuurlijk worden gekeken of zo’n hondje geschikt is voor Montfort, een hondje dat niet te groot is en een vriendelijk karakter heeft voor kinderen. Een goede en rustige plek in de school is verder belangrijk om ervoor te zorgen dat het beestje niet overprikkeld raakt. En zindelijkheid valt gewoon te trainen….
Tijd voor een proef!
Een collega had precies het geschikte hondje om een en ander eens uit te proberen: klein, schattig, vriendelijk van karakter en gek op aandacht. We hebben het hier over tijdelijke schoolhond Bas. Bas wist meteen een grote schare fans (leerlingen en personeel) om zich heen te verzamelen en genoot zichtbaar van alle aandacht. ‘Meneer, mag ik Bas aaien?’ Een leerling met liefdesverdriet die Bas even kwam opzoeken, ging aaien, om vervolgens aan te geven dat het nu wel weer gaat… Zo fijn! Even geen adviezen, maar gewoon een luisterend oor.
Een collega die vooraf had aangegeven nare ervaringen te hebben gehad met honden, ging actief het contact opzoeken met Bas. Ernaast zitten. Dan een keer aanraken, dan aaien. Een andere collega, die niet gek is op honden, gaf aan vooral wel met het beestje langs te komen: ‘Zo wen ik er wel aan’.
Na twee weken Bas weten we het zeker: een schoolhondje is meer dan welkom op Montfort!
Monty 