Een vriendje voor alle leerlingen om mee te spelen, te knuffelen of om even troost te halen…
Al ruim een jaar kwam het gesprek in de personeelskamer van het Montfort College in Rotterdam-Zuid met regelmaat op het onderwerp ‘schoolhond’. Voor- en tegenstanders spraken zich uit: is het juist goed voor kinderen een hondje op school te hebben of is het vooral zielig voor het hondje?
Sceptici vroegen zich af of het beestje zich wel prettig zou voelen, temidden van zoveel drukte op een school met bijna 800 leerlingen. En dan was daar nog het aspect hygiene! Al die haren in de school. Wat als het hondje (nog) niet zindelijk is. En wat doen we met kinderen en collega’s die honden eng vinden?!
Voorstanders wezen hun collega’s erop hoeveel de aanwezigheid van een hondje doet met de sfeer in de school. Kinderen worden direct zorgzamer. Ook is het heerlijk voor een leerling om even de hond te aaien als je wat minder goed in je vel zit. Hoe fijn is het om je hart uit te storten bij je harige vriendje, die niets terug zegt en vooral goed luistert.
Bovendien, op elk argument tegen is wel een antwoord te vinden. Zo bestaan er hondjes die niet of nauwelijks verharen. Er kan natuurlijk worden gekeken of zo’n hondje geschikt is voor Montfort, een hondje dat niet te groot is en een vriendelijk karakter heeft voor kinderen. Een goede en rustige plek in de school is verder belangrijk om ervoor te zorgen dat het beestje niet overprikkeld raakt. En zindelijkheid valt gewoon te trainen….
Tijd voor een proef!
Een collega had precies het geschikte hondje om een en ander eens uit te proberen: klein, schattig, vriendelijk van karakter en gek op aandacht. We hebben het hier over tijdelijke schoolhond Bas. Bas wist meteen een grote schare fans (leerlingen en personeel) om zich heen te verzamelen en genoot zichtbaar van alle aandacht. ‘Meneer, mag ik Bas aaien?’ Een leerling met liefdesverdriet die Bas even kwam opzoeken, ging aaien, om vervolgens aan te geven dat het nu wel weer gaat… Zo fijn! Even geen adviezen, maar gewoon een luisterend oor.
Een collega die vooraf had aangegeven nare ervaringen te hebben gehad met honden, ging actief het contact opzoeken met Bas. Ernaast zitten. Dan een keer aanraken, dan aaien. Een andere collega, die niet gek is op honden, gaf aan vooral wel met het beestje langs te komen: ‘Zo wen ik er wel aan’.
Na twee weken Bas weten we het zeker: een schoolhondje is meer dan welkom op Montfort!
Monty 